Al maanden zit ik in een proces waar ik maar moeilijk woorden aan kan geven. Als ik met mensen erover praat zeg ik meestal iets als dat alles weggestript lijkt te worden wat niet langer dienend is. Het voelt alleen niet alsof dat echt uitdrukking geeft aan wat er gaande is. Wat ik weet is dat het een proces is waarvan ik heel sterk kan voelen dat het de bedoeling is. Het is super intens en het brengt een ongelooflijk gevoel van kwetsbaarheid met zich mee dat ik nog niet eerder ervaren heb. Ik voel me steeds naakter. Alles waar het ego zich bewust en ook onbewust mee identificeert lijkt in deze maanden stap voor stap steeds verder af te brokkelen.
Het gaat over verhalen uit mijn leven die voor het eerst echt doorvoeld mogen worden. Verhalen uit mijn leven die door mijn rationele zelf keurig netjes een plekje hebben gekregen, maar nooit écht zijn gezien voor wat ze zijn. Nu in deze periode mag ik ze in alle intensheid opnieuw ervaren, waarna ik ze mag loslaten. En zo wordt er meer en meer afgelegd.
Het gaat ook over verhalen uit de familielijn. Pijn, verdriet en angst die helemaal niet van mij zijn, maar ik toch heb gedragen. Het ligt allemaal opgeslagen in mij én in mijn lichaam. Stukje bij beetje wordt het vrijgemaakt. Delen van mijn lichaam worden plots weer van mij, waarop mijn lichaam letterlijk weer een nieuw evenwicht moet vinden. Dat duurt soms weken. Ik kijk ernaar, neem het waar en voel dat het allemaal oké is.
Ook oude levens komen voorbij. Niet scherp omlijnd, maar zo duidelijk voelbaar. En de boodschap is ook hier duidelijk: "Ook dit hoef je niet meer mee te dragen". En dus laat ik het gaan.
En dan tijdens een healingsessie komt dat oude beeld terug. Dat oude gevoel van toen ik een klein jochie was. Het beeld van het jochie dat de pijn van de wereld kon voelen. Het was zo overweldigend dat het jochie onbewust besloot dicht te gaan. Ook dit is geen nieuw verhaal. Een aantal jaar geleden kwam het verhaal bij me terug tijdens een diepe meditatie. Ik mag het opnieuw doorvoelen en dit keer echt laten gaan. Loslaten uit mijn lichaam. Loslaten uit mij.
Een dag later overvalt me plots een gevoel van eenzaamheid. Het maakt me verdrietig. Ik kan niet direct plaatsen wat er aan de hand is, maar na een tijdje invoelen wordt het duidelijk. Het vasthouden van de verhalen, het dragen van de pijn, van mezelf, de ander en de wereld, gaf houvast. Gaf invulling aan wie ik dacht te zijn. Het gaf ook verbinding naar mij, die ander en de wereld. En nu dat allemaal wegvalt, voel ik me plots alleen, eenzaam. Het ego voelt zich verloren. Wat blijft er dan nog over?
Het ego worstelt. Weet zich geen raad. En dan zie ik plots dat ik het antwoord op die vraag al een aantal weken daarvoor heb ontvangen. Het was tijdens een meditatieavond met David de Kock. Tijdens de meditatie met het thema vergeving doemt uit het niets de zin op:
"Je hoeft niet langer meer iemand te zijn"
De zin raakt me diep. Ik voel een enorme stilte in mezelf en in alles om mij heen. Niet langer meer iemand zijn. Het voelt onwerkelijk en kraakhelder tegelijkertijd. Ik voel me bevrijd. Als al het andere wegvalt, hoef je niet langer meer iemand te zijn. Wat blijft er dan over? Dat waar geen woorden voor zijn. Dat wat we alleen kunnen ervaren. Alleen kunnen ZIJN.
Liefdevolle groet, Marcel