In mijn laatste blog “Wat blijft er dan nog over?” schreef ik over het proces waar ik al maandenlang in zat. Een proces waarin alles leek te worden weggestript wat niet langer dienend was. Een intens en kwetsbaar proces, waarin het Ego zich steeds meer verloren voelde en achter bleef met de vraag “Wat blijft

Al maanden zit ik in een proces waar ik maar moeilijk woorden aan kan geven. Als ik met mensen erover praat zeg ik meestal iets als dat alles weggestript lijkt te worden wat niet langer dienend is. Het voelt alleen niet alsof dat echt uitdrukking geeft aan wat er gaande is. Wat ik weet is

Dan word ik onrustig en loop ik het liefste weg om het niet onder ogen te hoeven komen. Het niet te hoeven voelen. Dan verdrink ik mij in de drukte van het werk en de drukte van het leven. Precies zoals ik dat al het grootste deel van mijn leven doe. Tegenwoordig is dat alleen