Al maanden zit ik in een proces waar ik maar moeilijk woorden aan kan geven. Als ik met mensen erover praat zeg ik meestal iets als dat alles weggestript lijkt te worden wat niet langer dienend is. Het voelt alleen niet alsof dat echt uitdrukking geeft aan wat er gaande is. Wat ik weet is

Dan word ik onrustig en loop ik het liefste weg om het niet onder ogen te hoeven komen. Het niet te hoeven voelen. Dan verdrink ik mij in de drukte van het werk en de drukte van het leven. Precies zoals ik dat al het grootste deel van mijn leven doe. Tegenwoordig is dat alleen